Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός έγραψαν το φινάλε στο μαρτύριο!

Γράφει ο Παντελής Διαμαντόπουλος

Επιτέλους η… αηδία έλαβε τέλος. Συμπαθάτε με για την επιθετική μου διάθεση, αλλά έχοντας βρεθεί σε 23 final- four της Euroleague δεν υπήρχε τίποτα πιο αηδιαστικό από τους αγώνες της τρίτης θέσης. Θα προσπαθήσω όσο καλύτερα γίνεται να σας το περιγράψω για να μπείτε στην ψυχοσύνθεση των παικτών -κυρίως- και μετά όλων των υπολοίπων. Έχεις λοιπόν την ομάδα σου. Κάνεις μια εξαιρετική σεζόν και μπαίνεις στα play off .

Ο κόσμος σου είναι περήφανος, αρχίζει τα πρώτα όνειρα για την παρουσία του κλάμπ στην τελική φάση. Αρχίζουν τα ματς της οχτάδας και πραγματικά καταφέρνεις είτε με πλεονέκτημα έδρας, είτε με μειονέκτημα, να περάσεις στο final- four. Χαμός!

Πελάγη ευτυχίας. Μπλουζάκια στις μπουτίκ, δηλώσεις περηφάνιας και άλλα πολλά. Εξάλλου το δύσκολο είναι να φτάσεις. Να καταφέρεις να βγάλεις ψηλά τον σκληρό μαραθώνιο, αλλά και να ανταπεξέλθεις στην επίπονη διαδικασία των play off. Τα όνειρα λοιπόν έχουν αρχίσει να γίνονται πραγματικότητα. Ο Τύπος οργιάζει και ο κόσμος ψάχνει εισιτήρια. Αεροπορικά, αγώνων, διαμονή ξενοδοχείων, μια τρελή και γλυκιά αναζήτηση. Ένα μεθύσι. Συναισθήματα στο φουλ.

Οι ομάδες προετοιμάζονται για τους μεγάλους ημιτελικούς και έχουν στην άκρη του μυαλού τους, την παρουσία στον τελικό. Και φτάνει η ώρα για το ταξίδι. Οι ράφτες έχουν ετοιμάσει ειδικά μπλουζάκια, οι κάμερες αναμμένες στα αεροδρόμια, τα τσάρτερ γεμάτα, τα κανάλια θυμούνται ότι υπάρχει μπάσκετ στα κεντρικά τους δελτία και η Betsson φουλάρει με ειδικά στοιχήματα για το μπάσκετ, με ένα σωρό επιλογές και εσείς ορμάτε να δοκιμάσετε την τύχη σας.

Η γιορτή πλησιάζει, η Ευρωλίγκα δίνει… πόνο σε εκδηλώσεις, μαζεύονται παλαίμαχοι, γίνονται βραβεύσεις, μπασκετικό παραλήρημα. Και η ημέρα (Παρασκευή πλέον) των ημιτελικών φτάνει. Ένας απόγευμα, ένας βράδυ. Και δυο χάνουν. Οι δυο που κερδίζουν , χαίρονται και εξαφανίζονται με την ατάκα «τώρα έχουμε τον τελικό». Οι χαμένοι; Όλα όσα διαβάσατε παραπάνω γίνονται πλέον μακρινό παρελθόν.

Δεν υπάρχει τίποτα. Σκοτάδι. Και αν είσαι και φαβορί για τον τίτλο και την πατήσεις, μπορείς να βγεις και ζημιωμένος. Αν πήγες χωρίς αξιώσεις, ε, σκας ένα χαμόγελο, του δουλεύεις επικοινωνιακά και όλα καλά. Άπαντες όμως που έχασαν στους ημιτελικούς, ζητούσαν ένα πράγμα. Να πατήσουν ένα κουμπί και να πάνε σπίτια τους. Η διοργάνωση όμως, για διαφημιστικούς και τηλεοπτικούς λόγους, τους κρατούσε στις πόλεις. Περίμεναν μέσα στην μίρλα τους, να παίξεις το ματς;

Της παρηγοριάς. Το παιχνίδι χωρίς σημασία. Την αναμέτρηση του… τζάμπα. Και όλοι φώναζαν. Παράγοντας, προπονητές και πάνω απ’ όλα παίκτες. Γιατί στην τελική αν είσαι φίλαθλος , το πολύ- πολύ χάνει η ομάδα σου και το γυρνάς στον τουρισμό. Οι παίκτες όμως τι φταίνε; Παρασκευή κλαίνε, Σάββατο τους βάζουν να προπονηθούν και να κάνουν και δηλώσεις. Και Κυριακή να μπουν να παίξουν χωρίς τον παραμικρό λόγο. Όλα αυτά που σας περιέγραψα, ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Η Ευρωλίγκα άργησε αλλά επιτέλους έστειλε το παιχνίδι της τρίτης θέσης στον… αγύριστο. Τραγική ειρωνεία για το ελληνικό μπάσκετ; Οι τελευταίοι που θα ΄χουν να λένε ότι υπέστησαν το μαρτύριο είναι οι «αιώνιοι». Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός στον τελευταίο μικρό τελικό της Ευρωλίγκας. 

21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ| ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 210 9237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ