Οι 10 κορυφαίοι τελικοί Champions League όλων των εποχών

Το Champions League προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις όλη τη σεζόν, αλλά ο τελικός είναι το ματς που θυμόμαστε.

Το Champions League είναι η κορυφαία διοργάνωση συλλόγων στον κόσμο και εκατομμύρια ανθρώπων παρακολουθούν στενά τη διοργάνωση που φέρνει αντιμέτωπες τις κορυφαίες ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου και κατ’ επέκταση του πλανήτη. Το τουρνουά, που διεξήχθη για πρώτη φορά το 1992 ως διάδοχος του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, προσφέρει σε σταθερή βάση, χρόνο με το χρόνο, μεγάλες συγκινήσεις αλλά και πολλές δραματικές στιγμές. Αυτή η σεζόν δεν διαφέρει και στην πλατφόρμα της Betsson υπάρχουν εντυπωσιακές ευκαιρίες για αθλητικό στοίχημα στο ποδόσφαιρο σε τεράστια γκάμα αγορών με απίθανες αποδόσεις.

Τα συναισθήματα, όπως η χαρά, η λύπη, η αγωνία εκτοξεύονται στη διάρκεια διεξαγωγής των νοκ άουτ αγώνων του Champions League, που γίνονται σε δύο σκέλη και κάθε ομάδα παίζει τον έναν από τους δύο αγώνες στην έδρα της. Ωστόσο, στον κορυφαίο και τελικό αγώνα της διοργάνωσης, όλα κρίνονται επιτόπου. Όταν τελειώσει η βραδιά ενός τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, υπάρχει ένας νικητής και ένας ηττημένος.

Σε αυτό το άρθρο επιλέξαμε 10 τελικούς του Champions League, τους σπουδαιότερους που έγιναν από το 1992, όταν το τουρνουά άρχισε να διεξάγεται με τη σύγχρονη μορφή του.

10. Ρεάλ Μαδρίτης-Λίβερπουλ 3-1, 2018

Σε αυτόν τον αγώνα του 2018, η Ρεάλ Μαδρίτης, υπό την ηγεσία του Ζινεντίν Ζιντάν, ήθελε να κατακτήσει το τρίτο της Τσάμπιονς Λιγκ στη σειρά. Οι Μπλάνκοςείχαν μια δύσκολη πορεία έως τον τελικό, καθώς χρειάστηκε να αποκλείσουν την Παρί Σεν Ζερμέν, τη Γιουβέντους και την Μπάγερν Μονάχου στους προηγούμενους αγώνες τους στη φάση νοκ άουτ.

Από την άλλη, η Λίβερπουλ είχε, από ορισμένες απόψεις, κάνει την έκπληξη φτάνοντας στον τελικό. Σε εκείνη τη σεζόν, η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ δεν είχε σταθερή απόδοση στην Πρέμιερ Λιγκ, όπου κατάφερε να τερματίσει μόλις τέταρτη. Ωστόσο, φαίνεται ότι κρατούσε τις δυνάμεις της για την Ευρώπη, όπου μεταξύ άλλων πέτυχε νίκες μέσα – έξω κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι (3-0, 1-2) στα προημιτελικά και στα ημιτελικά ανέτρεψε το 4-2 της ήττας από τη Ρόμα, νικώντας την στο Άνφιλντ με 5-2.

Στο πρώτο ημίχρονο του τελικού του Κιέβου δεν σημειώθηκαν γκολ και η σημαντικότερη στιγμή στα πρώτα 45 λεπτά ήταν η αποχώρηση, λόγω τραυματισμού, του Μοχάμεντ Σαλάχ, του κορυφαίου σκόρερ της Λίβερπουλ.

Οι Κόκκινοι κατάφεραν να παραμείνουν μέσα στο παιχνίδι έως τη συμπλήρωση της πρώτης ώρας, όμως μετά οι Μαδριλένοι έκλεψαν την παράσταση χάρη σε ένα εκπληκτικό γκολ του Γκάρεθ Μπέιλ με ανάποδο ψαλίδι αλλά και τα απανωτά λάθη του Λόρις Κάριους κάτω από τα δοκάρια της Λίβερπουλ. Για τρίτη φορά στη σειρά, η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης.

9. Γιουβέντους-Μπαρτσελόνα 1-3, 2015

Στα μέσα της σεζόν του 2014/15, η Μπαρτσελόνα βρισκόταν σε κρίση. Ωστόσο, λίγους μήνες αργότερα γιόρταζε την κατάκτηση του τρεμπλ, μετά τους θριάμβους της στη Λα Λίγκα, στο Κόπα ντελ Ρέι και στο Τσάμπιονς Λιγκ υπό την ιδιοφυή ηγεσία του Λουίς Ενρίκε.

Η Μπαρτσελόνα εκείνης της χρονιάς ξεχώριζε ιδιαίτερα για την επίθεσή της, που αποτελούνταν από τους Λιονέλ Μέσι, Νεϊμάρ και Λουίς Σουάρες. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι αυτή ήταν η επιθετική τριάδα με τα μεγαλύτερα αστέρια στην ιστορία του παιχνιδιού, που μάλιστα είχαν και εξαιρετική χημεία μεταξύ τους. Οι τρεις Λατινοαμερικάνοι κατέπληξαν τους πάντες εκείνη τη χρονιά, πετυχαίνοντας συνολικά 27 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ και μόνο.

Ο τελικός, ωστόσο, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Η άμυνα της Γιουβέντους ήταν μια από τις πιο σκληρές στην Ευρώπη, και η ομάδα κυριαρχούσε στην Ιταλία για χρόνια ολόκληρα. Ακόμη, είχε μια εξαιρετική μεσαία γραμμή με τους Αντρέα Πίρλο, Κλαούντιο Μαρκίζιο, Πολ Πογκμπά και Αρτούρο Βιντάλ.

Αλλά ακόμη κι αυτή η Γιουβέντους δεν είχε καμία ελπίδα απέναντι στην Μπαρτσελόνα εκείνης της βραδιάς. Ο Ιβάν Ράκιτιτς άνοιξε το σκορ με το «καλημέρα» (4’) και, παρόλο που ο Αλβάρο Μοράτα ισοφάρισε στο 55’, η ομάδα του Λουίς Ενρίκε στέρησε το τρόπαιο από τη Γιουβέντους, με τα γκολ των Σουάρες στο 68’ και του Νεϊμάρ στις καθυστερήσεις.

8. Μπορούσια Ντόρτμουντ-Γιουβέντους 3-1, 1997

Από το 1996 έως το 1998, η Γιουβέντους έφτασε τρεις συνεχόμενες φορές στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Το 1996 κατέκτησε το τρόπαιο, όμως στους δύο επόμενους τελικούς γνώρισε την ήττα. Μια από εκείνες τις δύο ήττες ήταν το 3-1 που θα δούμε εδώ, από την Μπορούσια Ντόρτμουντ στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου.

Η Γιούβε, ως κάτοχος του τροπαίου, ήταν το φαβορί για την επικράτηση. Η ενδεκάδα της περιείχε, θεωρητικά τουλάχιστον, πιο ταλαντούχους παίκτες, με ονόματα όπως εκείνα των Ζινεντίν Ζιντάν και Κριστιάν Βιέρι στις γραμμές της. Όμως, στους ημιτελικούς η Ντόρτμουντ είχε θριαμβεύσει απέναντι στην πολύ καλή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κερδίζοντας και τους δύο αγώνες με 1-0 για να φτάσει στον μεγάλο τελικό για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Η Ντόρτμουντ έκανε πρώτη την καλή αρχή στον αγώνα, καθώς δύο γκολ από τον Καρλ Χάιντς Ρίντλε της έδωσαν ισχυρό προβάδισμα έως το ημίχρονο. Η Γιουβέντους κατάφερε να μειώσει σκοράροντας το επόμενο γκολ, όταν ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, που είχε περάσει αλλαγή, στο 65’ νίκησε τον Στέφαν Κλος και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα της Ντόρτμουντ.

Στη συνέχεια, ωστόσο, η Ντόρτμουντ σημείωσε το επόμενο γκολ που έκρινε και οριστικά τον αγώνα, καθώς ο Λαρς Ρίκεν πέρασε ένα ψηλοκρεμαστό σουτ πάνω από τον Άντζελο Περούτζι, στην πρώτη του επαφή με την μπάλα μετά την είσοδό του στο παιχνίδι. Και το τρόπαιο πήγε στην Ντόρτμουντ.

7. Μπορούσια Ντόρτμουντ-Μπάγερν Μονάχου 1-2, 2013

Η δεύτερη εμφάνιση της Ντόρτμουντ σε τελικό ήρθε 16 ολόκληρα χρόνια αργότερα. Εκείνη τη μέρα, στις 25 Μαΐου του 2013, έγινε κανονική «απόβαση» Γερμανών στο Λονδίνο, καθώς οι φίλοι της Ντόρτμουντ και της Μπάγερν Μονάχου κατέκλυσαν το Στάδιο Γουέμπλεϊ για να παρακολουθήσουν τον σημαντικότερο αγώνα σε επίπεδο συλλόγων στην ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας τους. Και το θέαμα δεν τους απογοήτευσε.

Τα προηγούμενα χρόνια, η Ντόρτμουντ του Γιούργκεν Κλοπ είχε -για να θυμηθούμε τα λόγια του Άλεξ Φέργκιουσον- καταφέρει να γκρεμίσει την Μπάγερν Μονάχου από τον θρόνο της στην κορυφή, κατακτώντας δύο διαδοχικούς τίτλους στην Μπουντενσλίγκα. Σε αυτές τις δύο σεζόν, η Ντόρτμουντ έπαψε πια να φοβάται τις αναμετρήσεις με την πιο ισχυρή ομάδα της Γερμανίας.

Έτσι, στον τελικό του 2013, η Ντόρτμουντ είχε καλύτερη απόδοση στα πρώτα 30 λεπτά, αλλά η Μπάγερν κράτησε γερά και στο ημίχρονο το σκορ ήταν ισόπαλο χωρίς τέρματα. Μάλιστα, οι Βαυαροί έσπασαν την ισοπαλία με τη συμπλήρωση μιας ώρας αγώνα, με ένα γκολ του Μάριο Μάντζουκιτς, αλλά η Ντόρτμουντ γρήγορα στάθηκε ξανά απέναντί της καθώς ο Ιλκάι Γκοντογκάν ευστόχησε από το σημείο του πέναλτι.

Καθώς πλησίαζε η λήξη της κανονικής διάρκειας, οι δύο ομάδες προσπαθούσαν σκληρά να σημειώσουν το γκολ της νίκης. Κάτι που πέτυχε η Μπάγερν στο 89’, με τον Άριεν Ρόμπεν να διαπερνά αέρινα την άμυνα της Ντόρτμουντ και να στέλνει την μπάλα στη γωνία του τέρματος.

6. Τσέλσι-Μπάγερν Μονάχου 1-1, 2012

Η Μπάγερν Μονάχου μάλλον πίστευε ότι ήταν προορισμένη να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ το 2012. Προτού ξεκινήσει η διοργάνωση είχε ανακοινωθεί ότι η έδρα της, το γήπεδο Allianz Arena, θα φιλοξενούσε τον τελικό. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα η Μπάγερν θεώρησε αποστολή της την κατάκτηση του τροπαίου.

Στην Μπουντενσλίγκα, βέβαια, η ομάδα του Γιουπ Χάινκες είχε τερματίσει οκτώ ολόκληρους βαθμούς πίσω από την Μπορούσια Ντόρτμουντ, αλλά αυτό το στραβοπάτημα συγχωρέθηκε όταν η Μπάγερν προκρίθηκε στον τελικό της πιο σημαντικής διοργάνωσης στην Ευρώπη. Και μάλιστα με δραματικό τρόπο, αποκλείοντας στους ημιτελικούς τη Ρεάλ Μαδρίτης στα πέναλτι.

Η Τσέλσι ήταν τεράστιο αουτσάιντερ, όχι μόνο επειδή θα έπαιζε στην ίδια την έδρα της Μπάγερν, αλλά και επειδή η ομάδα των «Μπλε» περνούσε μια περίοδο έντονων αλλαγών εκείνη την εποχή. Αν και είχε καταφέρει, δύσκολα βέβαια, να αποκλείσει την Μπαρτσελόνα στους ημιτελικούς, όλοι περίμεναν ότι η Μπάγερν θα ξεμπέρδευε στα γρήγορα με μια ομάδα που εκείνη τη χρονιά είχε τερματίσει μόλις στην έκτη θέση της Πρέμιερ Λιγκ.

Οι Βαυαροί κυριάρχησαν στο παιχνίδι, κατάφεραν να σκοράρουν στο 83ο λεπτό με τον Τόμας Μίλερ και ο Ντιντιέ Ντρογκμπά ισοφάρισε για την Τσέλσι στο 88ο λεπτό στέλνοντας το παιχνίδι στην παράταση. Όταν ο αγώνας έμεινε ισόπαλος και σε αυτήν, οι Άγγλοι βρήκαν το κουράγιο να κερδίσουν στα πέναλτι τον πρώτο τους τίτλο στο Τσάμπιονς Λιγκ.

5. Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3-1, 2011

Οι δύο ομάδες είχαν αναμετρηθεί ξανά στον τελικό του 2009, όπου η Μπαρτσελόνα είχε μεν νικήσει αλλά και οι Κόκκινοι Διάβολοι έπαιξαν αρκετά καλά για κάποιες περιόδους του παιχνιδιού. Αυτό δεν έγινε δύο χρόνια αργότερα, όταν η Μπαρτσελόνα, που ίσως ήταν η ισχυρότερη ομάδα όλων των εποχών, έκανε μια από τις πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις στην ιστορία των τελικών του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η αρχική ενδεκάδα της Μπαρτσελόνα περιείχε επτά παίκτες που προέρχονταν από τις ακαδημίες του συλλόγου: ήταν οι Βίκτορ Βαλντές, Ζεράρ Πικέ, Τσάβι Ερνάντεθ, Αντρές Ινιέστα, Σέρχιο Μπουσκέτς, Πέδρο Ροντρίγκεθ και Λιονέλ Μέσι. Από τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα είχε ξεκινήσει την καριέρα του και ο Πεπ Γκουαρντιόλα, που εκείνο το βράδυ καθόταν στον πάγκο της στο Στάδιο Γουέμπλεϊ.

Η Μπαρτσελόνα του έδειξε τον καλύτερό της εαυτό κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που απλώς δεν είχε καμία απάντηση μπροστά σε τόση ανωτερότητα. Αν και οι Κόκκινοι Διάβολοι μπόρεσαν να ισοφαρίσουν σε 1-1 στο 34ο λεπτό, στην επανάληψη οι αντίπαλοί τους ανέβασαν τον πήχη του στιλ, και τα γκολ των Μέσι και Νταβίντ Βίγια έδωσαν τη νίκη στην Μπαρτσελόνα με 3-1.

Μετά τον αγώνα ο Άλεξ Φέργκιουσον δήλωσε: «Ήταν μια εξευτελιστική εμπειρία, η πιο επώδυνη ήττα που έχω βιώσει όσον καιρό είμαι προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κανείς δεν μας έχει δώσει ξανά τέτοιο μάθημα».

4. Μίλαν-Μπαρτσελόνα 4-0, 1994

Η Μίλαν είχε συμμετάσχει στους πέντε από τους επτά τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ που έλαβαν χώρα μεταξύ 1988 και 1995. Ήταν μια ομάδα είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της δόξας της υπό την ηγεσία του Αρίγκο Σάκι, που οδήγησε τους Ροσονέριστην κορυφή της Ευρώπης το 1989 και το 1990.

Το 1994, ωστόσο, οι περισσότεροι πίστευαν ότι η Μίλαν, αν και παρέμενε σπουδαία δύναμη στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν ήταν πια στα καλύτερά της. Η Μπαρτσελόνα, αντίθετα, θεωρούνταν η επόμενη μεγάλη δύναμη. Είχε σηκώσει το τρόπαιο το 1992 και είχε ακόμη στον πάγκο της τον Γιόχαν Κρόιφ, που είχε και στη διάθεσή του τον εξαιρετικό Ρομάριο για την επίθεση.

Όσο για τη Μίλαν, θα κατέβαινε για τον τελικό χωρίς τους Μάρκο φαν Μπάστεν, Φράνκο Μπαρέζι, Αλεσάντρο Κοστακούρτα και Τζιανλουίτζι Λεντίνι, τέσσερις από τους πιο σημαντικούς παίκτες της. Κι όμως, στην αναμέτρηση της Αθήνας, η ομάδα του Φάμπιο Καπέλο μπήκε ορμητικά στο παιχνίδι και πήρε το προβάδισμα με 2-0 χάρη στα δύο γκολ που πέτυχε στο πρώτο ημίχρονο ο Ντανιέλε Μασάρο.

Στο δεύτερο ημίχρονο, προτού η Μπαρτσελόνα μπορέσει καν να σκεφτεί κάποιον τρόπο για να κάνει την ανατροπή, ο Ντέγιαν Σαβίσεβιτς έκανε το 3-0 στο 47’ και στο 58’, ο Μαρσέλ Ντεσαγί έβαλε και το κερασάκι στην τούρτα, ολοκληρώνοντας έναν από τους πιο μεγάλους θριάμβους της Μίλαν.

3. Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 4-1, 2014

Η Ατλέτικο Μαδρίτης έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της στη σκιά της Ρεάλ Μαδρίτης, της μεγαλύτερης και πλουσιότερης συντοπίτισσάς της από την πρωτεύουσα της Ισπανίας. Μάλιστα, σε κάποιο ντέρμπι ανάμεσά τους, οι φίλοι της Ατλέτικο σήκωσαν ένα πανό με το οποίο ζητούσαν έναν αντίπαλο που να τους αφήνει να νικούν μία στο τόσο.

Και η ευχή τους έγινε πραγματικότητα όταν ο Ντιέγκο Σιμεόνε ανέλαβε την Ατλέτικο τον Δεκέμβριο του 2011. Η τεχνική του σύντομα έκανε την ομάδα ξανά ανταγωνιστική και στη συνέχεια κορυφαία, οδηγώντας τη στην κατάκτηση του τίτλου της Λα Λίγκα για τη σεζόν 2013/14. Ήταν ένα εκπληκτικό επίτευγμα, αν σκεφτούμε την απόλυτη κυριαρχία της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Ισπανίας.

Οι δύο ομάδες συναντήθηκαν και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ εκείνης της χρονιάς. Η Ατλέτικο, μάλιστα, ήταν εκείνη που άνοιξε το σκορ, με γκολ του Ντιέγκο Γκοντίν στο 36ο λεπτό, και διατήρησε το προβάδισμα μέχρι το 90’.

Όμως ο αγώνας δεν είχε τελειώσει ακόμη και στο 3ο λεπτό των καθυστερήσεων του αγώνα ο Σέρχιο Ράμος ισοφάρισε για τη Ρεάλ. Η ομάδα του είχε τώρα το ψυχολογικό πλεονέκτημα και η Ατλέτικο δεν μπόρεσε να συνέλθει. Έτσι, στην παράταση, με τα γκολ των Γκάρεθ Μπέιλ, Μαρσέλο και Κριστιάνο Ρονάλντο, οι Μπλάνκοςπήραν μια μεγάλη νίκη και αναδείχθηκαν νικητές του Τσάμπιονς Λιγκ για 10η φορά.

2. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν Μονάχου 2-1, 1999

Η σεζόν 1998/99 δεν ήταν εύκολη για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στην πρώτη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ κληρώθηκε στον «όμιλο του θανάτου», όπου κατάφερε να τερματίσει δεύτερη (πίσω από την Μπάγερν Μονάχου αλλά μπροστά από την Μπαρτσελόνα) και προκρίθηκε. Στη φάση των οκτώ στάθηκε αρκετές φορές πολύ τυχερή στις αναμετρήσεις της με την Ίντερ, ενώ στον επαναληπτικό ημιτελικό στο Τορίνο βρέθηκε να χάνει με 2-1 από τη Γιουβέντους, αλλά κατάφερε να κάνει την ανατροπή και να την αποκλείσει (1-1, 2-3).

Στον τελικό την περίμενε η Μπάγερν. Και τα δύο παιχνίδια που είχαν δώσει μεταξύ τους στη φάση των ομίλων είχαν λήξει ισόπαλα, και οι περισσότεροι περίμεναν ότι ο αγώνας στο Καμπ Νου θα ήταν εξίσου αμφίρροπος. Ωστόσο, η Μπάγερν έκανε τη ζημιά στη Μάντσεστερ αρκετά νωρίς, με τον Μάριο Μπάσλερ να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα μόλις στο 6ο λεπτό της αναμέτρησης.

Η Γιουνάιτεντ είχε δύο σημαντικές απουσίες, εκείνες του Ρόι Κιν και του Πολ Σκόουλς, που ήταν από τους καλύτερους παίκτες της και αποκλείστηκαν λόγω καρτών που δέχτηκαν στους ημιτελικούς. Η απουσία του διδύμου αυτού ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή, καθώς η ομάδα του Άλεξ Φέργκιουσον δεν μπορούσε να βρει τον συνηθισμένο ρυθμό της ή να οργανώσει δυνατό παιχνίδι. Έτσι, φαινόταν ότι η Μπάγερν θα επικρατούσε σχετικά άνετα.

Κάτι που όντως συνέβη, αλλά μόνο μέχρι τις καθυστερήσεις του αγώνα. Γιατί τότε, ο Τέντι Σέριγχαμ ισοφάρισε στο 91’ στέλνοντας την μπάλα στα δίχτυα με ένα δυνατό, κοντινό σουτ. Και, μόλις δύο λεπτά αργότερα, ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ βρήκε δίχτυα και έστειλε τους οπαδούς της Γιουνάιτεντ στον έβδομο ουρανό, ενώ οι έκπληκτοι παίκτες της Μπάγερν κατέρρευσαν πάνω στο χορτάρι.

1. Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3, 2005

Αυτός ο αγώνας έμοιαζε άνισος από την αρχή. Η Μίλαν ήταν μια από τις ισχυρότερες ομάδες του πλανήτη, έχοντας στις τάξεις της τα αμυντικά ταλέντα των Πάολο Μαλντίνι, Καφού, Αλεσάντρο Νέστα και Γιααπ Σταμ, μια ικανότατη μεσαία γραμμή με τους Αντρέα Πίρλο, Ρίνο Γκατούζο και Κλάρενς Σέεντορφ και στην επίθεση τους εκπληκτικούς Κακά, Χερνάν Κρέσπο και Αντρέι Σεβτσένκο.

Η Λίβερπουλ, από την άλλη, είχε τερματίσει μόλις στην πέμπτη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ εκείνης της χρονιάς. Από την ενδεκάδα της, μόνο ο Στίβεν Τζέραρντ θα λογιζόταν άξιος να διεκδικήσει μια θέση στην αρχική ενδεκάδα της Μίλαν. Αν και είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι ο Κάρλο Ανσελόττι δεν θα αντάλλασσε ούτε ένα μέλος της δικής του ενδεκάδας με κάποιο εκείνης του αντιπάλου.

Η διαφορά στην κλάση μεταξύ των δύο ομάδων φάνηκε καθαρά στο πρώτο ημίχρονο, όπου η Μίλαν, πετώντας, πήρε το προβάδισμα με 3-0. Και όλα τελείωσαν; Όχι ακριβώς. Στο δεύτερο ημίχρονο, η Λίβερπουλ σκοράρισε τρεις φορές μέσα σε έξι εκπληκτικά λεπτά (54’, 56’, 60’), αφήνοντας τους Ιταλούς εμβρόντητους και αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά γιατί το στοίχημα στους αγώνες ποδοσφαίρου είναι τόσο συναρπαστικό. 

Άλλα γκολ δεν σημειώθηκαν, κυρίως χάρη σε μια αξιοσημείωτη απόκρουση του Γέρζι Ντούντεκ που στέρησε ένα γκολ από τον Σεβτσένκο. Έτσι, ο τελικός του 2005 πήγε στα πέναλτι, όπου κέρδισε η Λίβερπουλ με 3-2 όταν οι Σερτζίνιο, Πίρλο και Σεβτσένκο δεν κατάφεραν να στείλουν την μπάλα στα δίχτυα.

**Οι αποδόσεις ενδέχεται να υπόκεινται σε αλλαγές.

21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ| ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 210 9237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ