Οι 10+10 κορυφαίοι αγώνες ανδρών και γυναικών στην ιστορία του Wimbledon

Η ιστορία του Wimbledon είναι γεμάτη με αξέχαστες διοργανώσεις που έχουν προσφέρει κορυφαίους αγώνες τένις στους φιλάθλους.

Σε αυτό το άρθρο θα θυμηθούμε 10 κορυφαίες αναμετρήσεις, στο απλό των ανδρών και των γυναικών, αντίστοιχα. Δεν είναι πολλές οι φορές που αυτή η σπουδαία διοργάνωση τένις δεν μας χάρισε ένα θαύμα, μια στιγμή που μας άφησε έκπληκτους ή κάποια άλλη μοναδική εμπειρία που μόνο τα πράσινα γήπεδα αυτού του αγγλικού τουρνουά μπορούν να προσφέρουν. Εδώ και σχεδόν 150 χρόνια (το πρώτο τουρνουά διεξήχθη το 1877), τα καλυμμένα με γρασίδι γήπεδά του έχουν δει στιγμές μοναδικού δράματος, αντοχής και επιδεξιότητας. Άλλωστε, στο Wimbledon κάθε match είναι κι ένα ιδιαίτερο event.

Και, πράγματι, η μαγεία αυτή αποτελεί εμπειρία ζωής για τους άνδρες και τις γυναίκες που έχουν αγωνιστεί στα εμβληματικά γήπεδα του SW19, όπου πολλοί από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου έχουν ζήσει τις δικές τους, προσωπικές στιγμές που θα παραμείνουν στη μνήμη για πολύ καιρό. Το Wimbledon δεν είναι τυχαία ένα από τα πιο διάσημα τουρνουά τένις που πραγματοποιούνται σε ετήσια βάση.

Οι 10 κορυφαίοι αγώνες ανδρών στην ιστορία του Wimbledon

1. Ραφαέλ Ναδάλ εναντίον Ρότζερ Φέντερερ (τελικός του 2008)

Είναι αδύνατον για κάποιον φίλο του τένις να μη σκεφτεί το έπος που γράφτηκε στον τελικό του Wimbledon για το 2008. Ο Ναδάλ και ο Φέντερερ βρέθηκαν ξανά αντιμέτωποι για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στον τελικό (έχοντας προηγουμένως αναμετρηθεί πολλές φορές στην καριέρα τους και αναπτύσσοντας μια από τις μεγαλύτερες αντιπαλότητες παικτών). Το 2008 πρόσφεραν έναν από τους καλύτερους αγώνες τένις που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Στο Wimbledon θεωρείται ο κορυφαίος τελικός ανδρών όλων των εποχών από την πλειονότητα των φιλάθλων.

Για να αναδειχθεί ο νικητής χρειάστηκαν πέντε σετ, και τελικά ο Ισπανός σταρ νίκησε τον Ελβετό. Ο Ναδάλ απέσπασε τον τίτλο από τον Φέντερερ, καθώς ο (τότε) πέντε φορές πρωταθλητής δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τις δάφνες του. Μετά από δύο περιόδους καθυστέρησης λόγω βροχής, ο Ναδάλ κέρδισε το παιχνίδι με 6–4, 6–4, 6–7 (5–7), 6–7 (8–10), 9–7 μετά από 4 ώρες και 48 λεπτά (η μεγαλύτερη διάρκεια τελικού έως τότε). Πριν από αυτόν τον αγώνα, ο Φέντερερ είχε να ηττηθεί στο Wimbledon από το 2002, σημειώνοντας σερί 40 νικών σε ισάριθμους αγώνες.

2. Μπγιόρν Μποργκ εναντίον Τζον ΜάκΕνρο (τελικός του 1980)

Στον τελικό της διοργάνωσης του 1980, ο Μποργκ και ο ΜάκΕνρο μας χάρισαν μια από τις κορυφαίες συγκρούσεις που έζησε ποτέ το «All England Club». Ο αγώνας φημίζεται για το tiebreak του τέταρτου σετ, στο οποίο απαιτήθηκε να παιχτούν συνολικά 34 πόντοι.

Οι δύο παίκτες είχαν και αυτοί μακροχρόνια αντιπαλότητα σε όλη την καριέρα τους, οπότε ο Αμερικανός πανηγύρισε ιδιαίτερα τη νίκη του στο τέταρτο σετ, καθώς κέρδισε το tiebreak με 18-16. Ωστόσο, τελευταίος θα γελούσε ο Μποργκ, που επικράτησε στο πέμπτο σετ κερδίζοντας 19 διαδοχικούς πόντους, παρόλο που είχε μείνει πίσω με 15-40 και δικό του σερβίς, αποσπώντας έτσι και τη νίκη μετά από 3 ώρες και 53 λεπτά με 1–6, 7–5, 6–3, 6–7 (16–18), 8–6.

Στην πλατφόρμα της Betsson, υπάρχουν θαυμάσιες επιλογές για online αθλητικά στοιχήματα με άκρως ελκυστικές αποδόσεις και τεράστια γκάμα αγορών στους αγώνες για το Wimbledon 2025, το οποίο αναμένεται συναρπαστικό και να προσφέρει πλούσιο θέαμα και συναρπαστικό στοίχημα σε όλα τα επιμέρους τουρνουά του.

3. Νόβακ Τζόκοβιτς εναντίον Ρότζερ Φέντερερ (τελικός του 2019)

Ο Φέντερερ βρέθηκε για άλλη μια φορά στον μεγαλύτερης διάρκειας τελικό του Wimbledon, καθώς ο αγώνας του 2019 ξεπέρασε σε διάρκεια την αναμέτρησή του με τον Ναδάλ του 2008, αντιμετωπίζοντας άλλον έναν μακροχρόνιο αντίπαλό του, τον Τζόκοβιτς.

Χρειάστηκαν σχεδόν πέντε ώρες (για την ακρίβεια, 4 ώρες και 57 λεπτά) για να αναδειχθεί νικητής, με τον αγώνα να καταλήγει υπέρ του Σέρβου. Ο Τζόκοβιτς κατόρθωσε να αντεπιτεθεί και να σωθεί από δύο πόντους που απειλούσαν να κρίνουν το πρωτάθλημα στο πέμπτο σετ, νικώντας τελικά με tiebreak. Για την ακρίβεια, και τα τρία σετ που κέρδισε κρίθηκαν σε tiebreak, χαρίζοντάς του τελικά τη νίκη με 7–6 (7–5), 1–6, 7–6 (7–4), 4–6, 13–12 (7–3).

4. Τζον Ίσνερ εναντίον Νίκολας Μαχούτ (πρώτος γύρος του 2010)

Συνήθως, ένας αγώνας πρώτου γύρου δεν είναι και πολύ αξιοσημείωτος. Ωστόσο, αυτήν την αναμέτρηση του 2010 ανάμεσα στον Ίσνερ και τον Μαχούτ οι φίλαθλοι θα τη θυμούνται για δύο λόγους. Για τον χρόνο που χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί ο αγώνας, αλλά και για τη διάρκεια του πέμπτου σετ. Αν σκέφτηκες ότι η διάρκεια του πέμπτου σετ του 2019 ήταν μεγάλη, ετοιμάσου να εκπλαγείς.

Ο Ίσνερ και ο Μαχούτ χρειάστηκαν τρεις ημέρες για να το ολοκληρώσουν, λόγω βροχής και καθυστερήσεων που είχαν να κάνουν με τον φωτισμό. Η επίσημη διάρκεια του αγώνα ήταν 11 ώρες και 5 λεπτά. Ο Ίσνερ τελείωσε το παιχνίδι με 112 άσους (και ο Μαχούτ με 103), νικώντας τελικά με 6–4, 3–6, 6–7 (7–9), 7–6 (7–3), 70–68. Παίχθηκαν συνολικά 183 game, με την τελική διάρκεια του αγώνα να φθάνει σχεδόν τη μισή μέρα.

5. Άντι Μάρεϊ εναντίον Νόβακ Τζόκοβιτς (τελικός του 2013)

Ο τελικός του 2013 έφερε χαμόγελα στα χείλη των ντόπιων φιλάθλων, καθώς ο Μάρεϊ έγινε ο πρώτος Βρετανός πρωταθλητής του Wimbledon μετά τον Φρεντ Πέρι, που είχε κερδίσει το τρόπαιο το μακρινό 1936. Για πολλούς, η διοργάνωση είναι αξιοσημείωτη λόγω της πίεσης που ένιωθε ο Σκωτσέζος, καθώς έπρεπε να κάνει το καθήκον του απέναντι σε ένα ολόκληρο έθνος.

Στον τελικό εκείνης της χρονιάς βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Τζόκοβιτς, όμως εξουδετέρωσε όλες τις απειλές του Σέρβου παίζοντας άψογα. Και, επιτέλους, έβαλε τέλος στην αναμονή των 77 ολόκληρων χρόνων για την ανάδειξη ντόπιου πρωταθλητή, νικώντας 3-0, χωρίς να χάσει ούτε ένα σετ με 6-4, 7-5, 6-4.

6. Ρότζερ Φέντερερ εναντίον Πιτ Σάμπρας (τέταρτος γύρος του 2001)

Αυτός ο αγώνας τέταρτου γύρου του 2001 ανάμεσα στον Φέντερερ και τον Σάμπρας δεν είναι απαραίτητα ο πιο σπουδαίος που έχει διεξαχθεί στο γρασίδι του Wimbledon, όμως θεωρείται η στιγμή που άλλαξε για πάντα το εμβληματικό τουρνουά.

Σε αυτόν τον αγώνα, ο Σάμπρας είχε ήδη δημιουργήσει πλούσια παράδοση τίτλων στο χορτάρι, ενώ ο Φέντερερ μόλις ξεκινούσε τη δική του λαμπρή καριέρα με μια νίκη εναντίον του Αμερικανού. Έβαλε τέλος στο σερί 31 νικών του Σάμπρας στη διοργάνωση, και μάλιστα σε ηλικία μόλις 19 ετών, κερδίζοντας σε έναν αγώνα-θρίλερ των πέντε σετ με 7-6, 5-7, 6-4, 6-7, 7-5. Έτσι ξεκίνησε η θεαματική του άνοδος, που έδωσε στον κόσμο έναν από τους καλύτερους τενίστες της ιστορίας.

Στο τένις οι αποδόσεις για το Wimbledon 2025 είναι εντυπωσιακές και ικανοποιούν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς παίκτες καθώς η νέα γενιά ψάχνει να γράψει τις δικές της χρυσές σελίδες στην ιστορία αυτού του διάσημου τουρνουά τένις.

7. Μπόρις Μπέκερ εναντίον Κέβιν Κάρεν (τελικός του 1985)

Ο Μπέκερ έγραψε ιστορία στο τουρνουά Wimbledon του 1985, καθώς έγινε ο νεότερος παίκτης που κέρδισε ποτέ τον τίτλο, σε ηλικία μόλις 17 ετών. Αυτό που έκανε τη νίκη του ακόμη πιο σημαντική ήταν το γεγονός ότι συμπεριλήφθηκε στο τουρνουά εκτός κατάταξης.

Στον τελικό αντιμετώπισε τον Κάρεν, έναν Αμερικανό παίκτη που είχε νικήσει τον ΜάκΕνρο και τον Τζίμι Κόνορς στον προημιτελικό και τον ημιτελικό αντίστοιχα και είχε γίνει ο πρώτος παίκτης που νίκησε και τους δύο αυτούς παίκτες στην ίδια μεγάλη διοργάνωση. Με τον τρόπο αυτό, επίσης, έβαλε τέλος σε ένα σερί πέντε συνεχόμενων συμμετοχών σε τελικό για τον ΜάκΕνρο, που μάλιστα ήταν και ο τότε πρωταθλητής. Ωστόσο, όλα αυτά δεν αποθάρρυναν τον Μπέκερ, που κατάφερε να νικήσει με 6–3, 6–7 (4–7), 7–6 (7–3), 6–4.

8. Πατ Ράφτερ εναντίον Γκόραν Ιβανίσεβιτς (τελικός του 2001)

Ο Ιβανίσεβιτς αποτελούσε εκείνη τη χρονιά τη «Σταχτοπούτα» των γηπέδων του SW19, καθώς είχε συμπεριληφθεί στη διοργάνωση του 2001 μετά από πρόσκληση.

Και στο τουρνουά εκείνο νίκησε τους πρώην και μελλοντικούς Νο. 1 της παγκόσμιας κατάταξης Κάρλος Μόγια, Άντι Ρόντικ και Μαράτ Σαφίν, προτού νικήσει και τον Τιμ Χένμαν στους ημιτελικούς. Στον τελικό, θα αντιμετώπιζε τον Πατ Ράφτερ, που είχε κατακτήσει τη δεύτερη θέση το 2000, και θα αποσπούσε μια καθαρή νίκη με 6–3, 3–6, 6–3, 2–6, 9–7.

9. Λιούτον Χιούιτ εναντίον Νταβίντ Ναλμπαντιάν (τελικός του 2002)

Στον τελικό του 2002 είδαμε τους Χιούιτ και Ναλμπαντιάν να αναμετρώνται για τον τίτλο, με τελική επικράτηση του Αυστραλού που κέρδισε όλα τα σετ με 6–1, 6–3, 6–2.

Αυτό που κάνει τον συγκεκριμένο αγώνα αξιοσημείωτο είναι η ανάδειξη μιας νέας γενιάς παικτών. Οι «γηραιοί» του τένις εκείνη την εποχή (ο Σάμπρας, για τον οποίο αυτό ήταν το τελευταίο Wimbledon, ο Αντρέ Αγκάσι και πολλοί άλλοι) δεν τα είχαν καταφέρει όπως αναμενόταν. Εκτός από τον Χιούιτ και τον Χάνμαν, οι υπόλοιποι 17 παίκτες που ξεκίνησαν το τουρνουά ως κορυφαίοι είχαν ήδη αποκλειστεί πριν από τον τέταρτο γύρο.

10. Κάρλος Αλκαράθ εναντίον Νόβακ Τζόκοβιτς (τελικός του 2023)

Ο Τζόκοβιτς κατέβηκε στον τελικό του 2023 ως κάτοχος τεσσάρων τίτλων του τουρνουά και ήταν σίγουρος ότι θα προσθέσει και έναν πέμπτο κυνηγώντας μια θέση στην ιστορία. Τον δρόμο του έκοψε, όμως, ο Αλκαράθ, που αμέσως καθιερώθηκε σαν ένας από τους μελλοντικούς μεγάλους του τένις.

Ο Ισπανός κέρδισε αυτόν τον αγώνα των πέντε σετ με 1–6, 7–6 (8–6), 6–1, 3–6, 6–4 και απέσπασε τη νίκη μετά από 4 ώρες και 42 λεπτά, διάρκεια η οποία είναι η τρίτη μεγαλύτερη για τελικό του Wimbledon. Η νίκη του Αλκαράθ έβαλε τέλος στο σερί 10 ετών αήττητων εμφανίσεων του Τζόκοβιτς στο κεντρικό γήπεδο, ενώ του χάρισε και τον πρώτο μεγάλο τίτλο του στο χορτάρι, όπου έως τότε είχε παίξει μόλις 18 επαγγελματικούς αγώνες.

Οι 10 κορυφαίοι αγώνες γυναικών στην ιστορία του Wimbledon

1. Μαρτίνα Ναβρατίλοβα εναντίον Κρις Έβερτ (τελικός του 1978)

Ο τελικός γυναικών του 1978 ήταν και η αφετηρία της καθιέρωσης της Ναβρατίλοβα, καθώς κατάφερε να νικήσει τη μεγαλύτερη αντίπαλό της, την Έβερτ. Ήταν μια αξιοσημείωτη, ιστορική στιγμή, καθώς σε αυτό το παιχνίδι κατέκτησε τον πρώτο από τους 18 μεγάλους τίτλους της, εννέα από τους οποίους (αριθμός ρεκόρ) κατέκτησε στο Wimbledon.

Η Ναβρατίλοβα έχασε το πρώτο σετ αλλά ανέκαμψε και κέρδισε τα επόμενα δύο, με τελικό αποτέλεσμα ένα 2–6, 6–4, 7–5 που θα ανέβασε την καριέρα της σε νέα ύψη και θα της έδινε τη δυνατότητα να περάσει στη σφαίρα του θρύλου.

2. Σερένα Γουίλιαμς εναντίον Βένους Γουίλιαμς (τελικός του 2002)

Ο τελικός της διοργάνωσης του 2002 θα μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος της σύγχρονης εποχής όπου οι αδελφές Γουίλιαμς ήρθαν αντιμέτωπες μεταξύ τους στο Wimbledon. Εκείνη την εποχή, και οι δύο ήταν στην καλύτερη φόρμα τους και οι καριέρες τους ήταν σε πλήρη εξέλιξη.

Η Σερένα θα επικρατούσε της μεγαλύτερης αδελφής της, που ήταν και δύο φορές πρωταθλήτρια, και θα κέρδιζε τον πρώτο της τίτλο με 7–6 (7–4), 6–3, ξεκινώντας έτσι τη δική της θρυλική πορεία που θα την έφερνε στον θρόνο του τένις γυναικών για τις επόμενες δύο δεκαετίες. Στο Γουίμπλεντον οι γυναίκες που έχουν λάβει μέρος μάς έχουν χαρίσει ανεπανάληπτες στιγμές με πλούσιο θέαμα.

3. Πατρίσια Χι-Μπουλάις εναντίον Τσάντα Ρούμπιν (δεύτερος γύρος του 1995)

Αν και αυτό το ζευγάρι παικτριών δεν είχε κάποια επίδραση διαρκείας στον κόσμο του τένις, οι δύο αθλήτριες έδωσαν έναν αξιοσημείωτο αγώνα στο Wimbledon, καθώς η αναμέτρησή τους στον δεύτερο γύρο του τουρνουά του 1995 έμελλε να μείνει για πάντα στην ιστορία του τένις.

Τη νίκη απέσπασε τελικά η Ρούμπιν, που προχώρησε στον τρίτο γύρο. Ωστόσο, για την πρόκριση αυτή χρειάστηκε 3 ώρες και 45 λεπτά. Τελικά επικράτησε με 7–6 (7–4), 6–7 (5–7), 17–15 στα συνολικά 58 games που παίχθηκαν μεταξύ των δύο αθλητριών στο Γήπεδο 16.

4. Στέφι Γκραφ εναντίον Γκαμπριέλα Σαμπατίνι (τελικός του 1991)

Η Γκραφ και η Σαμπατίνι βρίσκονταν σε αιώνια αντιπαλότητα, καθώς αναμετρήθηκαν πάνω από 40 φορές μεταξύ 1985 και 1995. Μία από αυτές τις φορές ήταν και ο τελικός του Wimbledon για το 1991.

Ήταν μια σπουδαία αναμέτρηση, καθώς η Γκραφ κατάφερε να σώσει δύο match point και τελικά να νικήσει την τενίστρια από την Αργεντινή με 6-4, 3-6, 8-6 και να αποσπάσει τον τρίτο της τίτλο στα singles του Wimbledon και τέταρτο μεγάλο της τίτλο στα singles. Όσο για τη Σαμπατίνι, δεν έφτασε ποτέ ξανά σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης.

5. Μαρτίνα Ναβρατίλοβα εναντίον Ζίνα Γκάρισον (τελικός του 1990)

Το Wimbledon του 1990 ήταν μια διοργάνωση που η Ναβρατίλοβα θα την θυμάται, για πολλούς λόγους. Σε αυτό το τουρνουά δεν έχασε κανένα σετ σε όλη τη διάρκεια του, και μάλιστα αυτή ήταν η τέταρτη φορά που κατάφερε κάτι τέτοιο. Ήταν επίσης ο ένατος συνεχόμενος τελικός της στο Wimbledon, τον οποίο και κέρδισε αποσπώντας την ένατη και τελευταία νίκη της σε τελικό αυτής της μεγάλης διοργάνωσης.

Νίκησε την Γκάρισον χωρίς να χάσει σετ, με 6–4 και 6–1, σηκώνοντας το τρόπαιο και ισοφαρίζοντας το ρεκόρ που είχε καταγράψει η Έβερτ στην εποχή των Όπεν.

6. Βένους Γουίλιαμς εναντίον Λίντσεϊ Ντάβενπορτ (τελικός του 2005)

Το 2005, η Βένους κέρδισε τον τρίτο της τίτλο στα singles του Wimbledon, νικώντας την Ντάβενπορτ σε έναν αγώνα των τριών σετ. Έσωσε ένα match point και τελικά απέσπασε τη νίκη με 4–6, 7–6 (7–4), 9–7 σε έναν τελικό που αποτελούσε επανάληψη εκείνου του 2000, και έγινε έτσι η πρώτη γυναίκα που το κατάφερε αυτό στην Εποχή των Όπεν.

Ωστόσο, αυτό που έκανε τον συγκεκριμένο αγώνα ακόμα πιο αξιοσημείωτο είναι ότι πρόκειται για τον τελικό γυναικών με τη μεγαλύτερη διάρκεια στην ιστορία του πρωταθλήματος. Κράτησε για 2 ώρες και 45 λεπτά, καθώς οι δύο αθλήτριες έδωσαν μαθήματα ποιοτικού τένις επάνω στο γρασίδι.

7. Στέφι Γκραφ εναντίον Λόρι ΜακΝίλ (πρώτος γύρος του 1994)

Το Wimbledon του 1994 ξεκίνησε με ένα τεράστιο σοκ, καθώς η Γκραφ ηττήθηκε από τη ΜακΝιλ στον πρώτο κιόλας γύρο. Ο αγώνας ήταν αξιοσημείωτος γιατί έβαλε τέρμα σε ένα εκπληκτικό σερί της Γκραφ, που είχε φτάσει στους προημιτελικούς σε 31 συνεχόμενες μεγάλες διοργανώσεις, δηλαδή για περίοδο σχεδόν 10 ετών (από το Αμερικανικό Όπεν του 1985).

Ο πρώιμος αυτός αποκλεισμός της ήταν η πρώτη φορά στην Εποχή των Όπεν που η τρέχουσα πρωταθλήτρια είχε ηττηθεί στον πρώτο γύρο, την στιγμή που όλοι περίμεναν ότι θα υπερασπιστεί τον τίτλο της.

8. Μπίλι Τζιν Κινγκ εναντίον Εβόν Γκούλαγκονγκ Κόουλι (τελικός του 1975)

Η εμπειρία της Κινγκ ήταν αρκετή για να της επιτρέψει να ξεπεράσει χωρίς δυσκολία τη νεαρή της αντίπαλο Κόουλι στον τελικό του 1975, τον οποίο κέρδισε χωρίς να χάσει κανένα σετ, με 6–0, 6–1.

Η αναμέτρηση παραμένει αξιοσημείωτη στην ιστορία του πρωταθλήματος επειδή η Αμερικανίδα ξεμπέρδεψε στα γρήγορα με την Αυστραλή αντίπαλό της και κέρδισε τον έκτο και τελευταίο τίτλο της στη διοργάνωση, έχοντας κατακτήσει συνολικά 12 τίτλους σε μεγάλες διοργανώσεις.

9. Βιρτζίνια Γουέιντ εναντίον Μπέτι Στέβε (τελικός του 1977)

Τη χρονιά που το τουρνουά συμπλήρωσε τα εκατό του χρόνια, η Βρετανία μπόρεσε να γιορτάσει την επέτειο όπως έπρεπε, καθώς η Γουέιντ κατάφερε να νικήσει στον τελικό τη Στέβε με 4–6, 6–3, 6–1. Ήταν η μόνη της επιτυχία στο «All England Club» και ο τελευταίος μεγάλος τίτλος της καριέρας της.

Ωστόσο, η νίκη αυτή ήταν αξιοσημείωτη επειδή σημειώθηκε μπροστά στη Βασίλισσα, τη χρονιά που το τουρνουά γιόρταζε την 100ή επέτειό του. Ακόμα και το 2025, η Γουέιντ εξακολουθεί να παραμένει η τελευταία Βρετανίδα που κέρδισε τον τίτλο.

10. Σερένα Γουίλιαμς εναντίον Αντζελίκ Κέρμπερ (τελικός του 2016)

Σε αυτόν τον αγώνα η Σερένα, που υπερασπιζόταν τον τίτλο της, ισοφάρισε το ρεκόρ που είχε καταγράψει η Στέφι Γκραφ στην Εποχή των Όπεν με 22 τίτλους Grand Slam στο ατομικό, και κέρδισε χωρίς να χάσει ούτε ένα σετ από την Κέρμπερ, υπογραμμίζοντας έτσι τη θέση της στην ιστορία του τένις.

Κέρδισε τον αγώνα με 7–5, 6–3 και κατέκτησε έτσι τον έβδομο και τελευταίο της τίτλο σε Wimbledon, ενώ αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι οι δύο αθλήτριες είχαν αναμετρηθεί και στην αρχή της χρονιάς, στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν του 2016, και εκείνη τη φορά είχε νικήσει η Γερμανίδα, κατακτώντας τον πρώτο της μεγάλο τίτλο.

21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ| ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 210 9237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ